Valjevo zaboravlja svog hroničara

Dragoceni fotomaterijal, koji predstavlja svojevrsnu fotohroniku ili četrdesetogodišnju vizuelnu istoriju grada na Kolubari, koju je stvarao od jeseni 1944. do proleća 1983. godine poznati fotograf i fotoreporter Obren Jovanović poklonio je na trajno čuvanje i korišćenje Valjevu.

Nesumnjivo, bio je to jedinstven način sa se oduži gradu koji ga je svojevremeno oberučke prihvatilo. Odmah po oslobođenju Valjeva njegova inovativna foto kamera nalazila se često u središtu života, ali i obnove i izgradnje ovog grada kome je ostao dosledan do svog zadnjeg dana. Ništa bitno nije moglo da promakne oku ovog vrsnog fotografa kasnije i majstora fotografije, a izvan svega vrednog i pedantnog hroničara, tako da su na njegovim fotografijama zabeleženi skoro svi važniji događaji iz istorije Valjeva i njegove šire okoline.

Taj dragoceni poklon, predat 23. maja 1983. godine na čuvanje Narodnom muzeju u Valjevu, sačinjavaju: 13.807 negativa, 2.155 fotografija, foto album Valjevo nekad i sad sa 216 fotografija formata 18x24, album sa 81 fotografijom na kojima su snimci Josipa Broza Tita u Valjevu, album fotografija o pruzi Beograd–Bar; dva fotoaparata marke Rolefleks kojim je snimao od 1932. i Lajka sa kojom je radio od 1945. do 1983.

Poklonio je i stručni uput o korišćenju njegove fototeke koja je sređena hronološki sa registrom za negative i spiskom pozitiva sa odgovarajućim brojevima. Tim povodom u Muzeju je priređena vredna i zanimljiva izložba njegovih radova, a deo tog materijala i ranije  se mogao dva puta videti na izložbama. Pominje se i njegov poklon oko 5000 fotografija Međuopštinskom istorijskom arhivu Valjevu, a koliko mi je poznato to je zbirka od oko 1200 fotografija uglavnom pripremanih za već pomenuti foto album Valjevo nekad i sad.

Nažalost to neprocenjivo kulturno blago već decenijama čami u sanducima i kutijama ovih ustanova kulture daleko od očiju radoznalih gledalaca, pa i istraživača zavičajne prošlosti. Kako je prošlo tri i po decenije od poslednje izložbe njegovih radova trebalo bi upriličiti novu kako bi se moglo videti šta je i kako taj čovek radio, pa i podsetiti koliko ima vrednih fotografija u poklonjenoj kolekciji. Čini mi se da su obeležavanje Dana grada, Tešnjarske večeri, Džez festival i druge slične manifestacije prilike da se to blago prezentuje široj javnosti i tako stvore uslovi da bolje upoznamo sebe same i svoju bogatu zavičajnu prošlost.

Kako se danas, 7. jula 2018, navršava trideset godina od njegove smrti prilika je da ga se setimo i zahvalimo za sve što je radio i uradio za ovaj grad i njegove žitelje, a nadležne podstaknemo da nađu načina da mu se na odgovarajući način trajno oduže. A mi ćemo ovog puta sa svoje strane starije sugrađane podsetiti, a mlađe obavestiti o njegovom životnom putu i neumornom radu Obrena Jovanovića.

Rođen je 1897. godine u selu Konjsko kod Trebinja, od oca Jovana i majke Simane. Podataka o njegom detinjstvu, školovanju i mladosti nema. Znamo da se fotografijom počeo baviti 1924. godine kao amater. Vremenom je postao fotoreporter policijske škole u Sremskoj Kamenici i snimao mnoge važne onovremene događaje. Pored ostalog fotografisao je i sahranu kralja Aleksandra Karađorđevića 1934. godine. Uz stalni i marljiv rad predano je i sistematski radio i na usavršavanju svoje fotografske veštine.

Po okupaciji i dolsku Nemaca na teritoriju Vojvodine, kao izbeglica sa porodicom u julu 1941. godine dolazi u Valjevu i ovde se trajno nastanjuje. Kako su mu Nemci zabranili da se bavi fotografskim zanatom, a porodica je živela u velikoj oskudici, morao je da to ilegalno radi po okolnim selima, obilazeći tamošnje vašare, svadbe, slave i druga masovna okupljanja. Ispit za fotografa polagao je tek 1943. godine u Valjevu.

Događaje u ovom gradu počeo je da snima po njegovom konačnom oslobođenju od fašističkog okupatora, u septemru 1944. godine. Pošto se aktivno uključio u obnovu i izgradnju zemlje postavljen je za profesionalnog fotoreportera lista Sve za pobedu, preteče današnjeg Napreda, pa su njegove fotografije ukrašavale i ovaj nedeljnik sve do 1960. godine jer je najčešće bio autor fotografija koje su objavljivane u njemu.

Vremenom je otvorio sopstvenu fotografsku radnju, najpre u svojoj kući u Hajduk Veljkovoj ulici br. 2, a potom Atelje u Karađorđevoj ulici. Bez obzira gde je i kako radio, marljivo je beležio sva značajnija zbivanja u našem gradu, snimao je i mnogo više nego što su mu bili radni zadaci. Čak i kad je otišao u zasluženu penziju nije prestajao da radi. Ispunjen zadivljujućim entuzijazmom i neiscrpnom stvaralačkom energijom radio je neumurno pa se može konstatovati  da njemu fotografija nije bila ni hobi, ni radna obaveza nego mnogo više od toga – način života.

Pored svakodnevnog snimanja i izrade fotografija mnogo je radio na afirmaciji i propagandi fotografije i fotografskog zanata pa i edukaciji fotografskih kadrova. Koliko je u tome bio uspešan možda najbolje svedoči velika grupa veoma uspešnh fotografa koja potiče od njegovih potomaka i bliskih srodnika.

Za svoj neumoran i kreativni rad dobio je više javnih priznanja i odlikovanja. Među njima su: Orden zasluga za narod sa srebrnom zvezdom, Septembarska nagrada opštine Valjevo (1980), Plaketa opštine Trebinje itd. Imao je zadovoljstvo da bude i jedan od počasnih putnika u prvom vozu koji je saobraćao novoigrađenom prugom širokog koloseka Beograd – Bar.

Preminuo je u Valjevu  7. jula 1988. godine u večernjim časovima, a sahranjen sutradan na Gračanskom groblju.